Besoak/Arms

 

Para asir Besarkatu Lan egin Lagundu Aspak Magikoak Txoria Arnasa ematen diote hiruko tribuari Eta lagun leialei Urrutitik ikusten dira Hortik hurbiltzen dira horizontean Iparrera begira Iratze gorriari bizkarra emanda Zure mendiak Zure bularrak Zure besoak Errota erraldoiak Mundu zoroan Zure indarrak eta hitzek Indarra ematen didate ordu arraroetan... Atzo hitz egin genuen irekian M 18 urte betetzean banantzeaz. N isilik lekuko zen, baina lasaitu nuen txantxaren batekin... Denontzat da onena, bera, haurrak (aurrerago burutsuago eta ez hain narrastiagoak izango dira!) Eta niretzat, Baztanen artza baten zain dago habi natural, zintzo eta zoriontsuen ehule bat... Han egongo naiz. Gutxienez irribarre batzuk aterako dizkizut han ikustean urte batzuetan, kanpai hots eder baten zain, ez eliza motakoak, badakit ez dituzula gustuko... Eta ikusiko duzu, eta pentsatuko duzu 50 urte eta gutxiren edertasunez doinuetan... Zoroa! Lortu du...

To grasp To embrace To work To help Blades Magical Bird Breathing life into a tribe of three And loyal friends Seen from afar Guessed at the horizon Facing north Back to the red ferns Your mountains Your breasts Your arms Giant windmills In a Quixotic world Your strength and your words Give me strength in odd hours... Yesterday, we openly talked about separation when M turns 18. With N as a silent witness, though I calmed her with a joke or two... It’s the best for everyone—her, the kids (that they grow more cerebral and less reptilian in the future!) And for me, Baztan awaits a weaving wolf of natural, sincere, and joyful nests of freedom... I’ll be there. At least I’ll bring you smiles when you see me there in a few years, waiting for something precious to ring the bells—not the church kind; I know you can’t stand their chime... And you’ll see, and you’ll think of the lovely dimples in the early fifties, Crazy one! He did it...