Poroa/Pore

 

I scrutinize them, I see pollen from brushes and spores from the Arizkun vineyard, I speak of its molds. They are round and deep, I use a stereoscopic lens, like those used by diamond experts. For you, for me, for all of us. Do you dare, do we dare, will we dare? Go for it, Txori, arm yourself with patience and courage, trust. Everything will turn out well, mutual freedom, 6 children, we even double our offspring, both of us. Increase the frequency a little, intensity and friendly quality too, you and me (both?). Let’s take the leap of the apartment, one a month, and you’ll see how you trust more and more, and I’ll truly be your best friend in the story of your life’s history. Trust, respect, friendship, virtue, culture, morals, humor, laughter, smiles, blushing, dancing, eating, without alcohol or drugs, never, unless you bring a wine you want to savor. This is about 100% mindfulness, fully connected with the now, 1000% super aware of every second we live, yes. Let every pore remember moment M. Let the 150 glandular cells of every hair follicle, sweat gland, epithelial, remember the echo of your laugh and that husky voice I like so much. Let the little hairs act as multimedia antennas, bringing into our streams the light of green-blue glances, the chemistry of wild pheromones, the waves of laughter, the thermal energy of our bodies radiating quantum energy, the electricity we generate when interlacing fingers while dancing salsa or merengue... spinning like dervishes. Ohh. Pure daydreaming. I would live in a pore if I were Microman. A volcano that would clear chimneys daily, a rose, the tiny hair embedded within which I’d speak to, baobabs whose roots I’d pull out (typical molds and bacteria), and from time to time, I’d grab a comet, a drop of sweat, and descend to your thighs, loving your innards. You don’t feel it because you don’t see me, I’m still micro... in your vital and sensitive heart.

Begiratzen diet, eskobillako polena eta Arizkuneko mahastiko esporak ikusten ditut, honen lizunei buruz ari naiz. Borobilak eta sakonak dira, lente estereoskopiko bat erabiltzen dut, diamanteen adituek bezala. Zuengatik, neregatik, guztiongatik. Ausartzen zarete, ausartzen gara, ausartuko gara? Eutsi Txori, pazientzia eta ausardiaren arma hartu, fidatu. Dena ondo irtengo da, askatasun elkarrekikoa, 6 seme-alaba, gure ondorengoak bikoiztu ere egiten ditugu, biek. Maiztasuna pixka bat handitu, intentsitatea eta laguntasunaren kalitatea ere bai, zu eta ni (biok?). Egin dezagun etxeko zoroa, hilean behin, eta geroz eta gehiago fidatuko zara nigan, eta zure bizitzako historiako lagunik onena izango naiz. Fidatu, errespetua, laguntasuna, bertutea, kultura, morala, umorea, barre algarak, irribarreak, lotsatuta, dantzan, jaten, alkoholik eta drogarik gabe, inoiz ez, zuk dastatu nahi duzun ardo bat ekartzen ez baduzu behintzat. Hau guztia %100 mindfulness da, unearekin bat eginda, %1000 superkontziente bizitzen dugun segundo bakoitzarekin, bai. Poro bakoitzak une M-a gogoratzea. Ilearen folikulu bakoitzeko 150 guruin-zelulek, izerdi-guruin, epitelial, zure irribarrearen eta hainbeste gustatzen zaidan ahotsarraren oihartzuna gogoratzea. Ilearen txirbilak multimedia antena gisa balio dezaten, gure torrentetan begirada berde-urdinen argia sartuz, feromona zoroen kimika, algaren uhinen energia, gorputz-termikoak energia kuantikoa irradiatzen, eskuak elkarren artean gurutzatzen ditugunean elektrizitatea igaroz, salsa edo merengue dantzatzen dugunean… dervixak bezala biraka. Oohh. Amets hutsa. Poro batean biziko nintzateke, mikrogizona banintz. Egunero tximinia garbituko lukeen sumendi bat, arrosa bat, ile txirbila txertatuta daukana eta harekin hitz egingo nukeena, sustraiak aterako lizkiekeen baobabak (ohiko lizunak eta bakterioak), eta noizean behin kometa bat hartuko nuke, izerdi tanta bat, eta zure iztaraino jaitsiko nintzateke, zure erraietara maitatuz. Ez duzu sumatzen, ez nauzulako ikusten, mikroa naiz oraindik... zure bihotz sentikor eta bizian.