Obsesioa? / Obsession?

 Obsesioa? / Obsession?

Haur nintzenean, ez nuen hazi nahi eta negar egiten nuen belaunak min egiten zidalako. Lo egiteko unean, ahots baxuan esaten nuen, ia entzunezina, eta aitortzen dizut bost urtetik egiten dudala eta nire buruari agintzen diodala: mundua salbatu nahi dut. Haur obsesioa dela badakit, ia 46 urte ditut eta oraindik nahi dut, horrela ere. Badirudi zurekin obsesionatuta nagoela, baina ez beldurtu, zentzu onean. Tabernatik irteten ari naiz, ez nago nekaturik, bakarrik korapilo hau nola konpondu bilatzen. Zeren zaila egiten zaizu nire galderei erantzutea, hitz egitea, komunikatzea, eta itsu-itsuan goaz. Orduan, nik ideiak, proposamenak, zentzugabekeriak, burutazioak, tontakeriak eta gehiago proposatzen jarraitzen dut, betiko. Bai, ez dut utziko zu maite izatea, proposatzea, nahi izatea, desiratzea, zure ondoan egon nahi izatea eta zu nire ondoan. Ez dakit nola azaldu, diktatuz noa eta ziur aski gaizki idazten da. Ez zaitut harrapatzen, ez zara letra hauekiko mendekoa egiten, espontaneoak eta gainazalekoak direlako, Carlos III Bulebarreko etorbidetik nabilela, goizeko ordu bat eta berrogeian, gaur, San Jose egunean, igandea, Aitaren Eguna. Espero dut zure aita bere hiru seme-alabekin, bere bilobekin eta familiarekin batera egotea. Ez dago zerurik niretzat sentitzen dudana estaltzen duenik. Erromantizismoaren zigor bakoitzean zu ikusten zaitut ni ergelki baztertzen, beste hitzik ez dagoelako, oso ergea zara. Ez, ez dizut gaur ihes egiteko eskatzen, bakarrik eskatzen dizut datozen urteetan aukera ematea ezagutzeko eta maitemintzeko, nahiz eta nire sentimenduaren erdia bakarrik izan. Urte batzuetan lagunak izan gaitezen argi eta garbi, gero bikotea, eta gero nor daki, elkarrekin bizitzea Nafarroan edo nahi duzun lekuan, libreki, nire txoria. Bai, arrazoia duzu, ez naiz hilko zurekin ez banago, ez naiz hilko hamar urteren buruan beste batekin ikusten bazaitut, baina pasioaren, maitasunaren, zoriontasunaren, barrearen, irribarreen, laztanen, sexu askoren, kulturaren, pasioaren, artearen, liburuen, ogi txigorrekin alferrik galtzea izango litzateke. Eman milaka aukera, mila, mila, milaka puntu, milaka korreo, milaka ibilaldi, milaka deialdi, milaka topaketa pisuetan... Oparitu hori biori, zuri eta niri. Nahiz eta bihar edo etzi ez izan, noizbait izango da, patuak esango du. Baina bitartean ezin dugu utzi genuen erritmoa, nahiz eta birtuala izan. Biori gustatzen zitzaigun eta txarra da adiskidetasuna aparkatzea, itzaltzea, oroitzapen lauso batera murriztea. Orduan, inoiz ez ginen lagunak edo kuriositatea baino ez zen? Labirintoan nago, itsu eta gor. Noski, informazio garrantzitsurik gabe, ez dut inoiz zure norabidean aurrera egingo. Nahi ez baduzu nik zu erakartzeko modua aurkitzea eta zentzu honetan laguntzea saihesten baduzu, dagoeneko erabaki duzulako? Ez didazu aholkurik ematen posible kafkiano bat autosabotatzeko. Akatsak akatsen atzetik egiteko? Ergela eta tonttoa emango dut! Zein paralisia aktiboa! Inertzia alferrikakoa. Nola egingo dugu adiskidetasuna eraikitzeko? Blog hauek barrez, amets egiteko, askatzeko, ezagutzeko eta abarretarako direla suposatzen da, ez katarsisa edo nik hainbeste gorroto ditudan leporatzeetarako. Egia da, nahastuta nago, galduta, nire bizitzako bigarren herenari gehitzeko arrazoia: zu. Nire grabitate zentroaren espazioan noraezean zaude. Dagoeneko galdu dut nire aukera? Hotza zara nirekin? Isiltasun hiltzaileak aurrez pentsatuak? Jarraibideak, erritmoak, pausak, arauak? Akatsak, noraezean, ezintasunean... Haur nintzenean, ez nuen susmatzen giza izaki bat zoriontsu egiten saiatzeko bigarren aukera bat izango nuenik bikote batetik. Haur nintzenean amets bat nuen, oraindik amesten dudana. Heldua naizela, uste dut, zutaz maitemindu naiz, bai, zu, hau idatzi eta hamar egunera irakurtzen duzuna. Bira zaitez, inor ez dago egongelan, zure sofa... Zure mugikorra, tableta edo ordenagailua zure sabelean

When I was a kid, I didn’t want to grow up and cried because my knees hurt. At bedtime, I’d whisper, almost inaudibly, and I confess that since I was five, I’ve been doing it and promising myself: I want to save the world. It’s a childish obsession, I know, I’m almost 46 and I still want it, just like that. It seems I’m obsessed with you, but don’t be scared, in a good way. I’m leaving the bar, not even tired, just trying to figure out how to solve this mess. Because you find it hard to answer my questions, to talk, to communicate, and we’re going in blind. So, I keep proposing ideas, suggestions, madness, witticisms, nonsense, and more, forever and ever. Yes, I won’t stop loving you, proposing to you, wanting you, desiring you, wanting to be by your side and you by mine. I don’t know how to explain myself, I’m dictating, and it’s probably written poorly. I don’t captivate you, nor do you get hooked on these words because they’re spontaneous and superficial, as I walk down Carlos III Boulevard at one forty in the morning today, St. Joseph’s Day, Sunday, Father’s Day. I hope your dad is with his three children, his grandchildren, and family, all together. No sky can cover what I feel for you. In every romantic gesture, I see you foolishly rejecting me, because there’s no other word, you’re so silly. No, I’m not asking you to run away with me today, I’m only asking that in the coming years you give me a chance to get to know me and fall in love, even if it’s half of what I feel for you. That in a few years we can openly be friends, then a couple, and then who knows, live together in Navarra or wherever you want, freely, my bird. Yes, you’re right, I won’t die if I’m not with you, I won’t die if I see you with someone else in ten years, but it would be a waste of passion, love, happiness, laughter, smiles, caresses, lots of sex, culture, passion, art, books, toast. Give me a thousand chances, a thousand, a thousand, thousands of moments, thousands of emails, thousands of walks, thousands of calls, thousands of meetups in apartments... Give that to both of us, to you and me. Even if it’s not tomorrow or the day after, whenever it is, fate will decide. But in the meantime, we can’t abandon the rhythm we had, even if it’s virtual. We both liked it, and it’s bad to park the friendship, to dim it, to reduce it to a vague memory. So, were we never friends, or was it just curiosity? I’m in a labyrinth, blind and deaf. Of course, without crucial information, I’ll never move in your direction. Unless you don’t want me to find a way to attract you and avoid helping me in this sense because you’ve already decided? You don’t give me tips to self-sabotage a possible Kafkaesque situation. To keep making mistakes after mistakes? I’ll seem like a foolish idiot! What active paralysis! Vain inertia. How are we going to build a friendship? These blogs are supposed to be for laughing, dreaming, letting go, getting to know each other, etc., not for catharsis or reproaches that I hate so much. It’s true, I’m confused, lost, a reason to add to the second third of my life: you. You’re adrift in the space of my center of gravity. Have I already lost my chance? Are you a bit cold with me? Premeditated killer silences? Guidelines, rhythms, pauses, rules? Mistakes, wandering, powerless... When I was a kid, I never suspected I’d have a second chance to try to make a human being happy from a relationship. When I was a kid, I had a dream that I still dream. As an adult, I believe, I’ve fallen in love with you, yes, you, reading this ten days after it was written. Turn around, no one’s in the living room, your sofa... Your phone, tablet, or laptop on your lap.