Maitane!

 Maitane!

When I was a child, I didn’t want to grow up and cried because my knees hurt, and at bedtime, I’d whisper, inaudibly, and I’m telling you, since I was 5 years old, I’ve done it and promised myself I want to save the world. It’s a childish obsession, I know, I’m almost 56 and I still want it too... It seems I’m obsessed with you, don’t be scared, in a good way. I’m leaving the bar, not even tired, just looking for a way to solve this mess because it’s hard for you to answer my questions, talk, communicate, and we’re moving blindly, so I keep proposing ideas, suggestions, craziness, witty remarks, nonsense, and more forever. Yes, I won’t stop loving you, proposing, wanting you, desiring you, wanting to be by your side and you by mine. I don’t know how to explain myself, I’m dictating to my phone, and it comes out messy. Surely, I won’t captivate you or make you a junkie for these words because they’re spontaneous and superficial as I walk down Carlos III Boulevard at 1:40 a.m. today, St. Joseph’s Day, Sunday, Father’s Day. I hope your dad spent it with his three kids, grandkids, and family together. No sky can cover what I feel for you, and in every romantic song, I see you foolishly rejecting me—because there’s no other word, you’re so silly. No, I’m not asking you to run away with me today, just to give me a chance in the coming years to get to know me and fall in love, even if it’s half as much as I love you, and in a few years, openly be friends, then partners, and then who knows, live together in Navarra or wherever you want, my free bird. Yes, you’re right, I won’t die if I’m not with you, I won’t die if I see you in 10 years with another man or woman, but it would be a waste of passion and love, happiness, laughter, smiles, caresses, and lots of sex and culture, passion, art, books, toast. Give me a thousand chances, Maitane, thousands of WhatsApp messages, thousands of emails, thousands of walks, thousands of calls, thousands of secret meetings in parks, cafés, ziplines, mountains, apartments... Gift that to both of us, to you and me. Even if it’s not tomorrow or the day after, only fate will decide when, but in the meantime, we can’t abandon the rhythm we had, even if it’s virtual. We both liked it, and it’s bad to park the friendship, extinguish it, reduce it to a vague memory. Were we never the friends we claimed to be? Or was it just curiosity...? A labyrinth, blind and deaf I go, of course, without crucial information, I’ll never move toward you. Unless you don’t want me to find a way to attract you, and you avoid helping me in this sense because you’ve already decided? You don’t give me tips to self-sabotage a possible *kafie*, the love nest in Baztan? So I keep making mistake after mistake... I’ll seem like a foolish cretin! What active paralysis! Vain inertia. How are we going to build friendship? These blogs are supposed to be for laughing together, dreaming, letting go, getting to know each other, not for catharsis or reproaches we both detest... True, I’m frustrated, lost, one more reason to add to the second third of my life... you. I’m adrift in the space of my center of gravity. Have I already lost my chance? Are you a bit cold with me? Premeditated killer silences? Guidelines, rhythms, pauses, rules? Maitane? Mistakes, wandering, powerless, Mikel... When I was a child, I never suspected I’d have a second chance to try to make a human being happy from a *bikote*... When I was a child, I had a dream I still dream... As an adult, I believe I’ve fallen in love with you, yes, you who read THIS 10 days after it was written... Turn around, no one in the room, your sofa... Your phone or tablet or laptop on your lap...

Haurra nintzenean, ez nuen hazi nahi eta negar egiten nuen belaunak min zitzaizkidalako, eta oheratzean, xuxurlatzen nuen, entzunezina, eta esaten dizut, 5 urtetik egiten dut eta neure buruari agindu diot mundua salbatu nahi dudala. Haur obsesio bat dela badakit, 56 urte ditut ia eta oraindik ere nahi dut... Badirudi zurekin obsesionatuta nagoela, ez beldurtu, zentzu onean. Tabernatik ateratzen ari naiz, ez nago nekatuta, arazo hau nola konpondu bilatzen, zeren zaila egiten zaizu nire galderak erantzutea, hitz egitea, komunikatzea, eta itsu goaz, beraz, ideiak, proposamenak, zorakeriak, adimen-jokoak, tontakeriak eta gehiago proposatzen jarraitzen dut betiko. Bai, ez dut utziko zu maite izatea, proposatzea, zu nahi izatea, zu desio izatea, zure alboan egon nahi izatea eta zu nirean. Ez dakit nola azaldu, mugikorrari diktatzen ari naiz, eta gaizki idazten da. Ziur aski, ez zaitut liluratuko ezta letra hauekiko mendekoa egingo, espontaneoak eta gainazalekoak direlako Carlos III Boulevardetik nabilela goizeko ordu bat eta berrogeian, gaur, San Jose egunean, igandea, Aitaren Eguna. Espero dut zure aitak bere hiru seme-alabekin, bilobekin eta familiarekin batera ospatu izana. Ez dago zerurik niretzat sentitzen dudana estaltzen duenik, eta abesti erromantiko bakoitzean zu ikusten zaitut ni ergelki baztertzen, ez dago beste hitzik, oso tontorra zara. Ez, ez dizut gaur ihes egiteko eskatzen, hurrengo urteetan aukera bat ematea nahi dut, ni ezagutzeko eta maitemintzeko, nahiz eta nire maitasunaren erdia baino ez izan, eta urte batzuetan, argi eta garbi, lagunak izan gaitezen, gero bikote, eta gero nork daki, elkarrekin bizitzea Nafarroan edo nahi duzun lekuan, nire txori librea. Bai, arrazoia duzu, ez naiz hilko zu gabe ez banago, ez naiz hilko 10 urte barru beste gizon edo emakume batekin ikusten bazaitut, baina pasio eta maitasun, zorion, barre, irribarre, laztan eta sexu asko, kultura, pasio, arte, liburu, ogi txigorrekin alferrik galduko litzateke. Eman mila aukera, Maitane, milaka WhatsApp mezu, milaka email, milaka ibilaldi, milaka dei, milaka bilera sekretu parkeetan, kafetegietan, tirolinetan, mendietan, pisuetan... Opari hori eman diguzu biei, zuri eta niri. Nahiz eta ez den bihar edo etzi, patuak soilik erabakiko du noiz, baina bitartean ezin dugu utzi genuen erritmoa, nahiz eta birtuala izan. Biei gustatzen zitzaigun, eta txarra da adiskidetasuna aparkatzea, itzaltzea, oroitzapen lauso batera murriztea. Inoiz ez al ginen esaten genuen lagunak? Edo kuriositatea besterik ez zen...? Labirintoa, itsu eta gor nago, jakina, informazio gakoa gabe ez naiz inoiz zure norabidean aurreratuko. Zuk ez baduzu nahi nik zu erakartzeko modua aurkitzea, eta zentzu honetan laguntzea saihesten baduzu, dagoeneko erabaki duzulako? Ez didazu pistarik ematen posible den *kafie* auto-sabotatzeko, Baztango maitasun habia? Akatsak akatsen atzetik egiten jarraitzeko... Ergel kretino bat emango dut! Zer paralis aktiboa! Alferrikako inertzia. Nola egingo dugu adiskidetasuna eraikitzeko? Blog hauek elkarrekin barre egiteko, amets egiteko, askatzeko, elkar ezagutzeko dira, ez katarsirako edo gorroto ditugun errieta egiteko... Egia, nahastuta nago, galduta, nire bizitzako bigarren herenari gehitzeko arrazoi bat... zu. Nire grabitate zentroaren espazioan nago noraezean. Dagoeneko galdu dut nire aukera? Hotz samar zaude nirekin? Isiltasun hiltzaileak aurrez pentsatuak? Jarraitu beharreko pausoak, erritmoak, etenak, arauak? Maitane? Akatsak, noraezean, ezintasunean, Mikel... Haurra nintzenean, inoiz ez nuen susmatu bigarren aukera bat izango nuela giza izaki bat zoriontsu egiteko *bikote* batetik... Haurra nintzenean, oraindik amesten dudan amets bat nuen... Heldua naizela, uste dut zurekin maitemindu naizela, bai, ZU, HAU idatzi eta 10 egunera irakurtzen ari zarena... Bueltatu, inor ez dago egongelan, zure sofa... Zure mugikorra, tableta edo ordenagailua zure sabelean...