Mikel

 

Mikel

Mikel, Lagun maitea, zintzoa izango naiz. Jakinguratsua naiz, baina ez nauzu ezagutzen. Nire inguruan zerbait pentsatzen baduzu, oker, oraindik ez nauzulako ezagutzen. Azken hilabeteotan, ondo pasatu dut, baina baita beldurra, larritasuna eta etsipena sentitu ere. Ez da normala zuk esaten duzuna, betiko maitasunaz eta abar, ez bagara ezertan ezagutzen. Dena zure irudimenaren fruitua da, polita, baina irudimen sutsua. Ezin dut horrela jarraitu. Arriskua saria baino handiagoa da. Ezin ditut 20 urteko ezkontza bota, edo 25 urte 2028an, ezta 53 urterekin lagun batekin harremana hasi ere, nire munduan sartzen dena, lagunen, seme-alaben, gurasoen, anai-arreben munduan, atzerako ispiluaren angelu itsutik, polizoi gisa... Ezerrez, ez. Ez dut hau jarraitu nahi, esaten dizut, horrela askatzen zaitut. Argitasunez esaten ez badizut, kultur giroagatik ezinezkoa den adiskidetasunarekin eta inoiz entzun gabeko amodio ezinezkoekin amesten jarraituko duzu, ez. Ez dago txinpartarik, jada, batzuetan nire buruari esaten diot, nire kontzientzia, nire arima, zuk nirekin bezain poliki maitemintzera konbentzituko banu. Minduta sentitzen dut, baina hau zuretzat eta niretzat onena da. Ez nago prest urteak adiskidetasuna ezkutatzen emateko, Iruñean ikusia edo entzuna izatearen estresarekin... Badakit batzuetan esan dudala, zein polita den hau, "nork daki", zure hitzen mendekoa naizela, eta hasieran argazki eta bideo batzuk bidali nituela, agian elkarrekikotasunaren fantasia pentsarazi zizutenak. Ez, ez zaitut bikote gisa gustatzen, ezta uste ere, eta bai, pentsatzen nuen dramara joko zenuela, hau lehenago esan dizudan arren, baina zu adiskidetasun bakarrik ametsari tinko eusten diozu. Beste gizon batzuk bezala, kasurik egiten ez diedanean hitz egiteari uzten didate, badakit zu ez zarela horrelakoa, oso arraroa zara. Ezagutzeak intrigatzen nau, eta zure bizitza eta iritziek jakin-mina ematen didate, agian aurrerago lagunak izan gaitezke? Ondo pasatzen dut, barre egiten dut, zure hiru blogak irakurtzea gustatzen zait, batzuk besteak baino gehiago. Baina nire erosotasun gunea denborarekin eta seme-alabekin egonkortzen da, dena hobetzen doa etxean, eta ez dut nire bizitzan aldaketarik behar. Ez emozioak, ez ezegonkortasunik 53 urterekin... Mikel, ez dut uste ezta nahi ere zu engainatu izana, ezta errespetua faltatu ere. Badakit harreman hau desorekatua dela dirudiela, zu ni mindu edo iraindu gabe kontu handiz tratatzen nauzulako, ni zu baino garrantzitsuagoa banintz bezala adiskidetasun ia hau, baina ez, berdinak gara, maila berean, eta onena merezi duzu, ez ezinezko eta arriskutsua den amodio bati men egitea, gutxienez niretzat. Badakit hitz hauek ez dutela inoiz zure izaera burugogorra eta tematia kolpatuko, baina distantziak markatu behar ditut, eta lagun gisa bisitatuko zaitut, LJ eta semealabekin Bozatera nire lagunak ikustera joaten naizenean... Beste bizitza batean elkar ezagutu izan bagenu. Zure bizilaguna eta ezaguna, M (ikusten, ezin dut nire izena ere jarri, zein feminista askea naizen, jajaja, gizarte likido hau!)

Mikel, Dear friend, I’ll be honest. I’m curious, but you don’t know me. If you think something about me, mistakenly, it’s because you don’t know me yet. These past months, I’ve had fun but also felt scared, overwhelmed, and disappointed. It’s not normal what you say, about eternal love and so on, when we don’t even know each other. It’s all a product of your imagination, beautiful, but feverish imagination. I can’t continue like this. The risk is greater than the reward. I can’t throw away 20 years of marriage, or 25 by 2028, nor start a relationship at 53 with a friend who enters my world—my friends, children, parents, siblings—through the blind spot of the rearview mirror, as a stowaway... No way, no. I don’t want to continue this, I’m telling you, so I set you free. If I don’t tell you clearly, you’ll keep fantasizing about an impossible friendship due to the cultural atmosphere, and unheard-of impossible loves in any dreamy café, no. There’s no spark, not anymore. Sometimes I tell myself, I wish I could convince my conscience, my soul, to fall in love as beautifully as you have with me. I’m sorry for hurting you, but it’s the best for you and for me. I’m not prepared for years of hiding a friendship, the stress of being seen or heard in Pamplona... I know I said a few times, how nice this is, “who knows,” addicted to your words, and that I sent some photos and videos at the beginning that might have made you think of the fantasy of reciprocity. No, I don’t like you as a partner, nor do I think so, and yes, I thought you’d go for the drama when I’ve already told you this before, but you persist, clinging to the dream of just friendship. Like other men who stop talking to me when I don’t pay attention to them, I know you’re not like them, you’re very rare. I’m intrigued to get to know you, and I’m curious about your life and opinions. Maybe we can be friends later on? I have fun, I laugh, I enjoy reading your three blogs, some more than others. But my comfort zone stabilizes with time and my growing children; everything is getting better at home, and I see no need for changes in my life. No emotions, no instabilities at 53... Mikel, I don’t think or want to have deceived you or disrespected you. I know it sounds like this relationship is unequal, because you treat me carefully not to hurt or offend me, as if I were more important than you in this almost-friendship, but no, we are equals, on the same level, and you deserve the best, not to be subjected to an impossible and dangerous love for both of us, at least for me. I know these words will never dent your stubborn and obstinate being, but I must set boundaries, and I’ll visit you as a friend when I go with LJ and the kids to Bozate to see my friends... I wish we had met in another life. Your neighbor and acquaintance, M (see, I can’t even put my name, what a free feminist I am, haha, this liquid society!)